ใช้ในงานวิจัยด้านชีววิทยาโมเลกุลและภูมิคุ้มกันวิทยาเพื่อศึกษาบทบาทของอินทิกริน α11 ซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องกับการยึดติดของเซลล์ การแพร่กระจายของเซลล์ และการสร้างเนื้อเยื่อใหม่ โดยเฉพาะในกระบวนการอักเสบและการสร้างเส้นเลือดใหม่ นิยมใช้ในการตรวจหาปริมาณโปรตีนเป้าหมายผ่านเทคนิคเวสเทิร์นบลอต เอ็นไซม์ลิงค์ด์อิมมูโนสอร์เบนต์แอสเซย์ (ELISA) และการตรวจสอบตำแหน่งของโปรตีนในเนื้อเยื่อด้วยการตรวจด้วยไมโครสโคป (immunohistochemistry) นอกจากนี้ แอนติบอดีนี้ยังมีศักยภาพในการพัฒนาเป็นเครื่องมือสำหรับการรักษาโรคที่เกี่ยวข้องกับการอักเสบเรื้อรัง หรือโรคภูมิต้านตนเอง โดยการยับยั้งการทำงานของอินทิกรินที่มีบทบาทในการกระตุ้นเซลล์ T และการอพยพของเซลล์ภูมิคุ้มกัน