ฟลาโวพิริดอลถูกพัฒนาขึ้นเป็นสารต้านมะเร็งที่มีกลไกการทำงานโดยยับยั้งเอนไซม์ไซคลิน-ดีพีนเดนท์ไคเนส (CDK) ซึ่งมีบทบาทสำคัญในการควบคุมวัฏจักรของเซลล์ โดยเฉพาะ CDK9 ที่เกี่ยวข้องกับการถอดรหัสของดีเอ็นเอ ทำให้ฟลาโวพิริดอลสามารถหยุดการแบ่งตัวของเซลล์มะเร็งและกระตุ้นการตายของเซลล์ (apoptosis) ได้ ในด้านการแพทย์ ฟลาโวพิริดอลถูกศึกษาในผู้ป่วยโรคมะเร็งหลายชนิด เช่น มะเร็งเม็ดเลือดขาวเฉียบพลัน (AML) และมะเร็งเม็ดเลือดขาวชนิดบี (CLL) โดยเฉพาะในผู้ป่วยที่ดื้อต่อการรักษาอื่น ๆ ผลการศึกษาเบื้องต้นแสดงให้เห็นว่าอาจช่วยลดจำนวนเซลล์มะเร็งและยืดระยะเวลาการควบคุมโรคได้ นอกจากนี้ ฟลาโวพิริดอลยังมีศักยภาพในการใช้ร่วมกับยาเคมีบำบัดชนิดอื่นเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการรักษา เนื่องจากสามารถทำให้เซลล์มะเร็งไวต่อการรักษาได้มากขึ้น โดยเฉพาะในมะเร็งที่มีการกลายพันธุ์ของยีนที่เกี่ยวข้องกับการควบคุมวัฏจักรเซลล์ อย่างไรก็ตาม การใช้ฟลาโวพิริดอลยังคงอยู่ในขั้นตอนการวิจัยทางคลินิก และมีข้อจำกัดเรื่องผลข้างเคียง เช่น อาการคลื่นไส้ ท้องร่วง และภาวะเม็ดเลือดต่ำ ซึ่งต้องมีการติดตามอย่างใกล้ชิด