สไปเพอร์โรนถูกใช้หลักๆ ในงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์เป็นราเดียโอลิแกนด์สำหรับการทดสอบการจับเพื่อศึกษาตัวรับโดพามีน โดยเฉพาะชนิดย่อย D2 และ D4 มันทำหน้าที่เป็นตัวต่อต้านที่มีความสัมพันธ์สูง ทำให้มีคุณค่าในการทำแผนที่การกระจายตัวของตัวรับในสมองและการตรวจสอบการทำงานของเส้นทางโดพามีน เนื่องจากความจำเพาะ สไปเพอร์โรนยังถูกนำไปใช้ในการศึกษาด้วยโพซิตรอนอีมิชชันโทโมกราฟี (PET) เมื่อติดฉลากด้วยไอโซโทปรังสี ซึ่งช่วยให้สามารถถ่ายภาพแบบไม่รุกล้ำของความหนาแน่นตัวรับโดพามีนในสิ่งมีชีวิต การประยุกต์ใช้นี้มีประโยชน์โดยเฉพาะในงานวิจัยทางประสาทวิทยาศาสตร์และจิตเวชศาสตร์ รวมถึงการศึกษาภาวะโรคจิตเภท โรคพาร์กินสัน และโรคอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับการส่งสัญญาณโดพามีน นอกจากนี้ สไปเพอร์โรนยังถูกใช้ในอดีตในการพัฒนาและตรวจสอบยารักษาโรคจิตชนิดใหม่เพื่อประเมินโปรไฟล์การจับตัวรับ