1A-116 ถูกนำมาใช้เป็นหลักในการวิจัยด้านมะเร็ง เนื่องจากบทบาทของมันในฐานะตัวยับยั้งที่แรงของโปรตีน PARP-1 (Poly [ADP-ribose] polymerase 1) เอนไซม์นี้มีส่วนเกี่ยวข้องในกระบวนการซ่อมแซม DNA และการยับยั้งของมันสามารถนำไปสู่การสะสมของความเสียหาย DNA ในเซลล์มะเร็ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซลล์ที่มีข้อบกพร่องในการซ่อมแซมโดยการรวมตัวแบบ homologous recombination เช่น มะเร็งที่มีการกลายพันธุ์ BRCA โดยการกำหนดเป้าหมาย PARP-1 1A-116 ช่วยเพิ่มประสิทธิภาพของเคมีบำบัดและการบำบัดด้วยรังสี ทำให้เป็นผู้สมัครที่มีแนวโน้มสำหรับการรักษาแบบรวมในสาขามะเร็งวิทยา นอกจากนี้ การประยุกต์ใช้ยังขยายไปถึงการศึกษากลไกการซ่อมแซม DNA และการตอบสนองของเซลล์ต่อความเครียดจากสารก่อกลายพันธุ์ (genotoxic stress) ซึ่งให้ข้อมูลเชิงลึกที่มีค่าต่อการพัฒนากลยุทธ์การรักษาใหม่