สารเคมีนี้ถูกนำมาใช้หลักในการพัฒนาวัสดุอิเล็กทรอนิกส์อินทรีย์ โดยเฉพาะในการผลิตทรานซิสเตอร์สนามอิเล็กทรอนิกส์อินทรีย์ (OFETs) และโฟโตโวลตาอิกอินทรีย์ (OPVs) โครงสร้างที่ไม่เหมือนใครซึ่งรวมสายเพอร์ฟลูออโรเฮกซิลและหน่วยบิไทโอฟีน ช่วยเพิ่มคุณสมบัติการขนส่งประจุและปรับปรุงความเสถียรของวัสดุในสภาวะแวดล้อมปกติ สารนี้มักถูกใช้เป็นชั้นกึ่งตัวนำในอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เนื่องจากความสามารถในการอำนวยความสะดวกในการเคลื่อนที่ของอิเล็กตรอนที่มีประสิทธิภาพ นอกจากนี้ยังถูกสำรวจในการสร้างอุปกรณ์โอโตอิเล็กทรอนิกส์ขั้นสูง ซึ่งคุณสมบัติของมันช่วยให้ประสิทธิภาพดีขึ้นในการดูดซับแสงและการแปลงพลังงาน การประยุกต์ใช้ในชั้นโมโนเลเยอร์แบบตัวเองประกอบ (SAMs) ก็เด่นชัดเช่นกัน เนื่องจากช่วยในการปรับเปลี่ยนคุณสมบัติพื้นผิวเพื่อปรับปรุงอินเทอร์เฟซของอุปกรณ์