ใช้ในงานวิจัยด้านชีวเคมีเพื่อศึกษาฤทธิ์ต้านอนุมูลอิสระ โดยเฉพาะในระบบชีวภาพที่เกี่ยวข้องกับการอักเสบเรื้อรัง พบว่ามีศักยภาพในการยับยั้งการทำงานของเอนไซม์ที่เกี่ยวข้องกับการสร้างสารก่อการอักเสบ เช่น ไซโคลออกซิเจเนส-2 และโลปอกซิเจเนส ทำให้มีความน่าสนใจในการพัฒนาเป็นสารนำสำหรับการออกแบบยารักษาโรคเรื้อรัง เช่น ข้ออักเสบ หรือโรคทางระบบประสาทที่เกี่ยวข้องกับการอักเสบ นอกจากนี้ยังมีการศึกษาเบื้องต้นเกี่ยวกับฤทธิ์ต้านจุลชีพ โดยเฉพาะต่อเชื้อแบคทีเรียแกรมบวก ซึ่งอาจนำไปสู่การพัฒนายาต้านจุลชีพชนิดใหม่ในอนาคต